ตอนหนึ่งในเรื่องเมียๆ หนังสือ นักเล่านิทานและเรื่องอื่นๆ (สวนเงินมีมาพิมพ์ พ.ศ.2562) นิพัทธ์พร เพ็งแก้ว เล่าว่าได้รู้จักยาวนาน นายหนังตะลุงชื่อดังเมืองเพชร ผู้ซึ่งบัดนี้มีอายุ 55 ปี จนนับถือกันเป็นพี่
พี่ชายผู้มีเมียรอบเอว แต่มีทีละคน จำจำนวนไม่ได้แล้วว่า 7 หรือ 10 แต่ที่มหัศจรรย์นักก็คือเรื่องที่พี่เขาบอกว่า ตั้งแต่หนุ่มมาก่อนได้เมียคนสุดท้อง เมียทั้งหมดล้วน “พา” กันมาทั้งสิ้น
“พา..ยังไง พากันมาทำอะไรคะ” ในวัยยี่สิบต้นๆ ดิฉันถามพี่เขาหัวเราะหึๆ “บ๊ะ ก็พามาทำเมียสิวะ”
แต่สิ่งที่พี่เขาอธิบายต่อ มันยิ่งพลิกโลก พลิกการเรียนรู้ผ่านตำรับตำรา นิยายพาฝัน ละครน้ำเน่า…ที่เคยรู้เคยเข้าใจไปเสียทั้งสิ้น
“คนเพชรบุรี ราชบุรี นครปฐม แถวๆนี้แต่ก่อนเขาไม่แต่งงานกันหรอก สมัยพี่เด็กๆ ที่บ้านโพธิ์ใหญ่ อำเภอบ้านลาดนี่ ร้อยบ้านมีไม่ถึงห้าบ้านที่เขาแต่งงานกัน
ส่วนใหญ่ ไม่ฉุดก็พาทั้งนั้น รักชอบก็นัดแนะตามกันไป พ่อแม่ไม่ได้ห้ามอะไร เป็นใจให้พาลูกสาวเขาไปก็มีถ้าเห็นว่าเขาไม่เหลวไหลเลี้ยงดูลูกเขาได้”
คนแต่ก่อนเขายังมีคำพูดว่า “เมียขอเมียหมา เมียฉุดเทวดา เมียพาเมียคน”
ดิฉันนั่งบื้อ เซ่อและอ้ำอึ้งไปเลย
“ที่บอก เมียขอเมียหมา เราหมายถึงว่า ไปป่าวร้องสู่ขอผู้หญิงมาทำเมีย มันเหมือนไปขอลูกแมวลูกหมาเขามาเลี้ยง มีสร้อยสักสลึงครึ่งบาทก็ไปเอาเขามาได้ ไม่ต้องใช้ความสามารถอะไร
ส่วนเมียฉุด นั่นเราต้องตามพวกมาช่วยกันสักห้าคน คอยเวลาเขาออกจากบ้านมาดูลิเก จับมัดแบกขึ้นหัวอุดปากยกตีนไม่ติดดิน ลอยเหาะไปเหมือนพวกเทวดาเวลาจะเอากัน สมัยก่อนไม่มียาคุม ข่มขืนปั๊บยังไงก็ต้องท้อง
ทำให้ท้องเร็วๆ จะได้จบๆเรื่องไป แล้วต้องถนอมเขา ดูแลเขาให้ดีเพราะเอามายาก
ส่วนเมียพาเมียคน นั่นเราเป็นมนุษย์รักกัน พากันไป สบช่องก็พาหนีมาร่วมทุกข์ร่วมสุข เป็นคู่ทุกข์คู่ยาก จะไปทิ้งขว้างเขาไม่ได้ ถือว่าลำบากอดออมมาด้วยกัน”
“แล้วพี่พาเขามาตั้งเกือบสิบคน เอาเขาไปทิ้งไปขว้างตรงไหนหมดล่ะ” ดิฉันถาม
“เขาทิ้งพี่หมด” ตาสวยๆของพี่นายหนังปรอยลง
“ไม่มีผู้หญิงคนไหน เขาทนความเปล่าเปลี่ยวได้ พี่เล่นหนังปีละ 200 กว่าคืน หยุดแต่ช่วงเข้าพรรษา ดันเป็นช่วงเราถือศีลเสียอีก กลางวันพี่ก็ต้องทำงาน เมียเลยมีชู้ไปเสียทุกคนช้ำใจจริงๆ
เพิ่งคนหลังนี่แหละ ทำท่าจะอยู่ได้ทน อายุห่างกันเยอะ เขานับถืองานของเรา คนนี้พี่ไปสู่ขอ แต่งงานเรียบร้อย แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอยู่ยาวแค่ไหน”
ในบทสนทนาวันนั้น เรื่องเมียๆยังไม่จบง่ายๆ พี่นายหนังขยายความให้ฟังอีกว่า การฉุดการพา มิใช่ย่ามใจทำตามสบาย แต่มีขนบมีจารีตควบคุม
เจ็ดวันสิบวันต้องส่งข่าวให้พ่อแม่ผู้หญิงรู้ จะรับสมาหรือไม่ ถ้าไม่รับก็พาหนีเปิดเลย
บางคนไปฉุดเขามาผู้หญิงไม่เต็มใจ เขามีคนรักของเขาพ่อแม่พี่น้องเขาไม่ยอม เขาตามฆ่าอย่างถึงที่สุดก็มี
เรื่องเมียๆยังมีเรื่องมันๆอีกยาว ผมขอคัดลอกมาเล่าต่อแค่นี้ ภาษาสำนวนเล่าของนิพัทธ์พร แต่ละคำแต่ละประโยคจี้ใจ จนผมอยากให้ไปหาหนังสืออ่านกันเอง
ผมว่านะ! อ่านเรื่องเมียๆฉบับเมืองเพชร…ยังฟังแล้วบันเทิงใจดูดีมีแง่คิดกว่า ฟังข่าวนักการเมืองฆ่ากัน พูดจาเอาดีใส่ตัวเอาชั่วใส่คนอื่น โกหกพกลมกันไปวันๆ.
กิเลน ประลองเชิง
คลิกอ่านคอลัมน์ “ชักธงรบ” เพิ่มเติม
แหล่งข่าว: ไทยรัฐ