เรื่องที่ 7 ในหนังสือ เรื่องเล็กๆ ความหมายใหญ่ๆ (สุริยเทพ ไชยมงคล เรียบเรียง สำนักพิมพ์อินสไปร์ พ.ศ.2553) เป็นนิทาน เรื่อง “ความรักและเวลา”
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในท้องทะเลไกลโพ้น มีเกาะเล็กๆ อยู่เกาะหนึ่ง
ความแตกต่างจากเกาะทั่วๆ ไป เกาะนี้เป็นที่อาศัยของความสุข ความทุกข์ ความรู้ ความรัก และอารมณ์ความรู้สึก…ทั้งหลาย
อยู่มาวันหนึ่ง ความรู้ได้ข่าว เกาะนี้ใกล้จะจม จึงบอกเพื่อนพ้องให้หาเรือลี้ภัย ข่าวของความรู้ไม่เคยผิด ทุกอารมณ์ต่างก็รีบหนีกันไป เหลือแต่ความรักเท่านั้นที่ยืนยันจะยืนหยัดอยู่บนเกาะจนวินาทีสุดท้าย
ความรักโดดเดี่ยวได้สองวัน เกาะนั้นก็เริ่มจม แต่ความรักช้าไป เขาช่วยตัวเองไม่ได้ ไม่มีเรือลำใดเหลือให้เขาใช้แม้แต่ลำเดียว
แต่ไม่นาน…นัก ความรักเริ่มมีความหวัง เรือลำใหญ่ของความร่ำรวยแล่นใกล้เข้ามา
“คุณช่วยแวะมารับฉันจะได้ไหม?” ความรักตะโกนถาม
“ไม่ได้หรอก!” ความร่ำรวยตอบ “บนเรือฉันบรรทุกเงินทอง เพชรพลอยเต็มระวาง ไม่มีพื้นที่เหลือให้ใคร”
หมดความหวังจากเรือความร่ำรวย ครู่ใหญ่เรือเล็กแต่ดูดีมีระดับ ของความหรูหราก็เฉียดเข้ามา
“มารับฉันไปที” ความรักส่งเสียงเรียก เรือความหรูหรา เบนหัวเข้ามาแล้ว แต่แค่นิดเดียว
“ที่จริงฉันก็อยากจะช่วยคุณหรอกนะ! แต่ฉันช่วยไม่ได้ ตัวคุณเปียกโชกจะทำให้เรือฉันสกปรก”
ความหรูหราตอบ แล้วก็เบนหัวเรือหนีห่าง ความรักสิ้นหวัง แต่ก็ยังไม่ถึงกับสิ้นเชิง เมื่อเห็นเรือของความทุกข์ ซึ่งจะว่าไปก็เป็นเพื่อนที่คุ้นเคยกันมานาน ผ่านเข้ามา
“ให้ฉันไปกับคุณด้วยสักคน” ความหวังที่เหลือน้อยของความรัก ก็ทำท่าจะดับวูบลง
เมื่อความทุกข์ตอบ “เพื่อนเอ๋ย ฉันน่ะทุกข์ทนมากพอแล้วจึงอยากจะทุกข์อยู่คนเดียวต่อไป”
ช่วงเวลาเดียวกัน เรือความสุขก็โผล่เข้ามาในสายตามิไยที่ความรักจะตะโกนเรียกแค่ไหน ความสุขอิ่มอยู่กับความสุข หูเขาไม่ได้ยินเสียงเรียกจากใครเลย
ในนาทีปริ่มสุดท้าย เกาะกำลังจมลงใต้น้ำ ความรักปลงแล้ว เตรียมใจรับชะตากรรม เสียงหนึ่งที่ไม่ค่อยคุ้นหูนักก็ดังแว่วเข้ามา “หันมาทางนี้ซี! ความรัก ฉันจะมาช่วยคุณแล้ว”
เรือลำที่มาช่วยความรัก…ความรักไม่รู้จักหน้าค่าตามาก่อน ความตกตะลึงที่รอดมาขึ้นบกได้ เมื่อผู้นั้นแยกตัวไปไกลแล้วความรักก็ลืมถาม จนเมื่อเจอความรู้ ความรักบอกรูปร่างลักษณะแล้ว ความรู้จึงบอกว่า
“ผู้มีน้ำใจนั้น” คือ “เวลา”
“เวลาหรือ?” ความรักยังอยู่ในอารมณ์งุนงง “แล้วเวลามาช่วยฉันไว้ทำไม?”
คำตอบจากความรู้ “เพราะเวลาเท่านั้นที่จะพิสูจน์ได้ว่า ความรักนั้นยิ่งใหญ่แค่ไหนเพียงใด?”
นิทานเรื่องเวลาพิสูจน์ค่าความรักเรื่องนี้ ผมตั้งใจเขียนให้ ท่านผู้หญิงภรณี มหานนท์ อ่านแทนดอกไม้จันทน์ คารวาลัย ในงานพระราชทานเพลิงศพ พล.ต.อ.ณรงค์ มหานนท์ สามีท่าน ที่วัดเทพศิรินทร์ 17.00 น. 20 พ.ค.นี้ครับ
ผมนัวเนียทำข่าว พล.ต.อ.ณรงค์ ช่วง 6 ต.ค.2519 ไปถึงข่าว พล.ต.ต.ถวิล เปล่งพานิช เกิดอุบัติเหตุถูกสิบล้อชน…ตาย หลังคุมคดีฆ่ากำนันช้อง คล้ายคลึง พ.ศ.2522 ที่เพชรบุรี
ขณะถ่ายรูป มือท่านเสยผมให้ลูกน้องตอนรดน้ำศพ ผมเห็นน้ำตาท่านคลอ…
ความรักของตำรวจใหญ่มีให้ลูกน้อง…ความรู้สึกของท่านณรงค์มีต่อท่านผู้หญิง ความรักของท่านผู้หญิงที่มีต่อท่านณรงค์ มากน้อยแค่ไหน…เวลาสี่สิบปี อธิบายได้ชัดเจน.
กิเลน ประลองเชิง
คลิกอ่านคอลัมน์ “ชักธงรบ” เพิ่มเติม
แหล่งข่าว: ไทยรัฐ